#use wml::debian::template title="Instalacja Potato" NOHEADER="yes"

Instalujemy Potato

Wymagania sprzętowe i programowe

Debiana 2.2 możemy zainstalować na następujących architekturach: i386 (Intel x86), Motorola 680x0 (czyli m.in. Atari, Amiga i Macintosh), Alpha (DEC), Sun SPARC oraz PowerPC. W tym artykule opiszemy instalację na platformie i386. Bardziej szczegółowe informacje dotyczące innych konfiguracji znajdziemy w plikach pomocy na płycie CD.

Musimy posiadać procesor szybszy od 286 (niekoniecznie produkcji Intela - obsługiwane są także m.in. Cyrix oraz AMD), kartę graficzną kompatybilną z VGA, minimum 45 MB miejsca na dysku twardym (na rozsądną liczbę aplikacji, system X Window i kilka bibliotek potrzeba co najmniej 300 MB, a na w miarę kompletną instalację - około 800 MB; najlepiej jednak zarezerwować sobie 1,1 - 1,2 GB) oraz nie mniej niż 8 MB pamięci RAM. Wyczerpującą listę obsługiwanego sprzętu znajdziemy w dokumencie Linux Hardware Compatibility HOWTO (http://www.linuxdoc.org/HOWTO/Hardware-HOWTO.html).

Kopie zapasowe i inne środki ostrożności

Zanim rozpoczniemy dzielenie dysku na partycje oraz sam proces instalacji, należy koniecznie pomyśleć o zabezpieczeniu narażonych na zniszczenie danych. Pomyłka może nas wiele kosztować. Istnieje także prawdopodobieństw (choć raczej niewielkie) wystąpienia błędu nie z naszej winy. Wykonanie kopii zapasowych jest bardzo istotne: czy to na innym dysku, czy na dyskietkach; czy to wszystkiego czy tylko najważniejszych plików - zależy od tego, jak ważne są znajdujące się w komputerze dane. Należy też mieć pod ręką CD-ROM albo dyskietkę systemową - nigdy nie wiadomo, czy po złym ustawieniu nie będziemy musieli wyczyścić sektora startowego dysku - a to możliwe jest tylko wtedy, gdy uda nam się wystartować jakikolwiek system operacyjny.

Przygotowanie partycji

Jeśli zamierzamy zainstalować naszego Linuksa na oddzielnym dysku lub mamy już przygotowaną do zapisania partycję (o odpowiednich rozmiarach), możemy pominąć ten rozdział. Problem pojawia się, kiedy posiadamy już jakiś system operacyjny (DOS, Windows 95/98, Windows NT, OS/2, FreeBSD, MacOS, Solaris lub inny) i z zajmowanego przez niego obszaru zamierzamy wydzielić miejsce (czyli stworzyć nową partycję). Wiąże się to zazwyczaj ze zniszczeniem znajdujących się na nim danych - chyba że posiadamy komercyjny program Partition Magic, za pomocą którego "bezboleśnie" podzielić można nawet tzw. rozszerzone partycje DOS. Jeśli nie stać nas na zakup programu, możemy posłużyć się jeszcze innym rozwiązaniem. Program FIPS - czyli First nondestructive Interactive Partition Splitting - w wersji 2.0 znajduje się na pierwszym instalacyjnym krążku. Całkowicie darmowy, potrafi dzielić partycje DOS (używane przez MS-DOS, Windows 3.1 i starsze wersje Windows 95) i Win32 (Windows 95 i 98) z systemami plików FAT16 i FAT32. Nie będzie on jednak działał, jeśli nasz dysk ma ich już cztery partycje - dla nowo tworzonej części potrzebuje jeszcze jednego wolnego miejsca w tablicy partycji. Przed rozpoczęciem dzielenia zalecam zapoznanie się z dokumentacją programu. Poniższy opis powinien pomóc uniknąć pomyłki.

Zakładam, że kopia zapasowa została już zrobiona. Więc do dzieła! Najpierw musimy sprawdzić, czy dysk nie zawiera błędów mogących przeszkodzić w pomyślnym zakończeniu operacji. W tym celu uruchamiamy (w systemie DOS lub Windows) CHKDSK, SCANDISK, Norton Disk Doctor lub inne podobne narzędzie. Jeśli partycja nie zawiera błędów, możemy przystąpić do tworzenia dyskietki startowej. W systemie DOS robimy to poleceniem sys a: lub format a:/s; w przypadku Windows NT i OS/2 także istnieją odpowiednie polecenia. Następnie kopiujemy na nią pliki RESTORRB.EXE, FIPS.EXE i ERRORS.TXT. Oczywiście, możemy uruchomić FIPS-a bezpośrednio z dysku twardego (czasem jest to jedyne wyjście, gdy system nie chce startować z dyskietki) lecz będzie to raczej ryzykowne. Na razie jednak spróbujmy bezpieczniejszego sposobu. Najpierw defragmentujemy dysk. Do tego celu należy użyć dosowego programu defrag lub standardowych narzędzi windowsowych. Problemy, jakie podczas tej operacji możemy napotkać opisane są szerzej w dokumentacji. Próbujemy uruchomić system z dyskietki (pamiętajmy o odblokowaniu możliwości jej zapisu, bo w razie niepowodzenia tworzone są kopie sektorów i należy zostawić szansę odtworzenia z nośnika oryginalnej konfiguracji - służy do tego właśnie restorrb). Kiedy wszystko pójdzie dobrze, wpisujemy fips (lub a:\fips) i możemy przystąpić do partycjonowania. W każdej chwili możemy opuścić menu za pomocą kombinacji klawiszy CTRL-C. Najpierw program wykrywa zainstalowane dyski - gdy posiadamy więcej niż jeden, musimy określić który będzie partycjonowany. Następnie FIPS czyta sektor startowy (boot) i pokazuje tablicę partycji. Jeśli partycji jest więcej niż jedna, zostaniemy zapytani którą chcemy dzielić. Po wyświetleniu różnych informacji sektora startowego i sprawdzeniu ewentualnych błędów (ostatni cylinder musi być wolny, inaczej nie będziemy mogli przeprowadzić zmian) program zapyta o numer cylindra, od którego ma się zaczynać nowa partycja. Jeśli uważnie przyjrzeliśmy się tablicy partycji, nie powinno być problemów z obliczeniem cylindra początkowego. Poza tym rozmiar obu nowopowstałych części jest na bieżąco pokazywany. Za pomocą kursorów możemy ustawić zarówno numer cylindra (lewo/prawo) jak i określać co ile jednostek ma się on zmieniać (góra/dół). Po naciśnięciu ENTER otrzymamy nową tablicę partycji - wprowadzając y zatwierdzamy zmiany; sprawdzenia możemy dokonać wciskając klawisz c. Po zakończeniu działania programu należy poczekać kilka sekund, a następnie zrestartować komputer. Będąc z powrotem w DOS-ie, dobrze jest sprawdzić obie partycje (dzieloną i nowo powstałą) jednym z wymienionych wcześniej narzędzi diagnostycznych.

Start instalatora

Mamy do dyspozycji kilka możliwości pobrania systemu. Wybór nośnika zależy tylko od nas. Podstawowe cztery sposoby to: dyskietki, płyta CD, dysk twardy albo instalacja przez sieć. Poszczególne sposoby omówimy w dalszej części artykułu. Tymczasem jednak musimy w ogóle uruchomić program instalacyjny. W tym celu możemy posłużyć się dyskietką, płytą CD lub innym systemem plików.

  1. CD-ROM
    Jeśli BIOS obsługuje opcję startu systemu z płyty CD, a jednocześnie posiadamy odpowiednio przygotowaną płytkę (pierwsza płyta dołączona do tego numeru LinuxPlus Extra), obejdziemy się bez dyskietek. Wkładamy CD-ROM do czytnika, restartujemy system, a w BIOS-ie zmieniamy pierwsze urządzenie, z którego ma się ładować system operacyjny na CD-ROM. Teraz możemy już przejść do następnego rozdziału.

    Alternatywna metoda polega na uruchomieniu pod DOS-em skryptu boot.bat znajdującego się w katalogu \install na pierwszej płycie. Może to być pomocne, gdy program instalacyjny mimo wszystko nie chce wystartować po zmianach w konfiguracji.

  2. partycja DOS
    Możemy rozpocząć instalację z systemu DOS. W tym celu musimy:
    1. Skopiować (z płyty lub mirrora FTP Debiana) następujące pliki na naszą partycję:
      disks-1.20/rescue.bin, disks-1.20/safe/rescue.bin,
      disks-1.44/rescue.bin, disks-1.44/safe/rescue.bin,
      disks-2.88/rescue.bin, disks-1.20/root.bin, disks-1.44/root.bin,
      drivers.tgz, base2_2.tgz, linux, install.bat i loadlin.exe
    2. Uruchomić system DOS bez dodatkowych sterowników (należy w odpowiednim momencie nacisnąć F8),
    3. Uruchomić plik install.bat.
  3. partycja z systemem plików ext2fs (Linux) lub Minix
    Możliwa jest także instalacja z poziomu systemów plików Linuksa lub Miniksa. Nie będziemy jej tutaj omawiali, zainteresowanych odsyłam do plików pomocy znajdujących się na płycie CD.
  4. Dyskietka
    W każdym innym przypadku musimy użyć dyskietek. Ich obrazy zapiszemy za pomocą programu rawrite2 (\tools\rawrite2 na pierwszej płycie). Po włożeniu do stacji czystej i sformatowanej wcześniej dyskietki, rozpakowaniu archiwum i skopiowaniu programu na dysk, pod DOS-em wpisujemy:

    rawrite2 -f <obraz> -d <dysk>

    Gdzie <obraz;> to lokalizacja pliku z obrazem, a <dysk> to a: albo b: zależnie od oznaczenia napędu dyskietek.

    Potrzebujemy jeszcze tylko "dyskietki ratunkowej" (przy założeniu, że resztę systemu doinstalujemy z CD), z której również później możemy uruchamiać Debiana. Jej obraz to \disks-1.44\rescue.bin na pierwszej płycie CD-ROM. Po udanym zapisie restartujemy komputer, zmieniamy odpowiednio ustawienia BIOS (tak by system ładowany był z dyskietki) i czekamy na znak boot:.

    Oczywiście, możemy używać dyskietek innego formatu niż 3,5-calowe. Odpowiednie pliki znajdują się w katalogach disks-1.20 (dyskietki 5.25) i disks-2.88.

    Po wykryciu i pomyślnym załadowaniu instalatora powinniśmy zobaczyć znak zachęty boot:. Gdy naciśniemy <ENTER>, zaakceptujemy domyślne ustawienia uruchamiania (co dla początkujących i w przypadku posiadania typowego sprzętu jest postępowaniem zalecanym). Szczegółową listę parametrów, które możemy w tym momencie ustawić można znaleźć w dokumencie BootPrompt HOWTO ( http://www.linuxdoc.org/HOWTO/BootPrompt-HOWTO.html). Pomoc i dodatkowe informacje dostępne są po naciśnięciu <F1>.

Instalacja i konfiguracja systemu podstawowego (Base System)

Uruchamia się program instalacyjny. Graficzny interfejs powinien dobrze spełniać swoje zadanie i ułatwiać nam orientację. Poruszamy się za pomocą kursorów (góra/dół) oraz tabulatora (<TAB>), zmiany zatwierdzamy klawiszem <ENTER>. W każdej chwili możemy też przełączyć się do trybu konsolowego kombinacją <ALT+F2>.

Etapy instalacji

  1. Konfiguracja układu klawiatury
    Musimy wybrać odpowiedni układ klawiatury. Później ustawienia te możemy dowolnie zmienić (służy do tego polecenie kbdconfig). Dlatego też proponuję zdecydować się na początek na qwerty/us, gdyż układ polski (qwerty/pl) możemy uaktywnić po zainstalowaniu wymaganych fontów.
  2. Partycjonowanie dysku
    Teraz za pomocą programu cfdisk należy stworzyć odpowiednią partycję, czyli Linux native oraz opcjonalnie partycję wymiany (Linux swap). Użyjemy do tego wcześniej wygospodarowanego miejsca (patrz Przygotowanie partycji). Pojawi się ekran, na którym będziemy mogli obejrzeć aktualny podział dysku (jeśli mamy ich kilka, program wcześniej pozwoli nam wybrać odpowiedni napęd). Możemy teraz skasować utworzoną wcześniej FIPS-em lub innym narzędziem "wydzieloną" część (jeśli jeszcze tego nie zrobiliśmy). Wybieramy New, aby utworzyć nową partycję główną (Primary). Zakładam, że nie mamy jeszcze Linuksa i co za tym idzie innych partycji z systemem plików ext2. Wybierając wielkość partycji podstawowej, trzeba wziąć pod uwagę przyszły rozmiar ewentualnej partycji wymiany - nie wciskajmy od razu <ENTER> - zostawmy trochę miejsca. Ile? Oczywiście, nie musimy tworzyć w ogóle partycji wymiany (chyba, że mamy mniej niż 14 MB RAM), jednak w celu zapewnienia naszemu systemowi odpowiedniej ilości pamięci wirtualnej jest to raczej wskazane. Tradycyjnie zaleca się, aby partycja wymiany była dwa razy większa od pojemności pamięci RAM w systemie (np. gdy mamy 32 MB RAM, ma ona wynosić 64 MB). Jednak tworzenie partycji wymiany o pojemności wyższej niż 100 MB mija się z celem (jeśli mamy 128 MB RAM lub więcej, to po prostu zostawmy ją na poziomie 100 MB). Kiedy już się zdecydujemy, ponownie wybieramy New, podajmy rozmiar i określmy Type jako Linux swap, czyli numer 82. Wszystko jeszcze raz sprawdzamy (pomyłki nie dałoby się naprawić!) i zapisujemy zmiany.
  3. Inicjalizacja partycji wymiany (Linux swap)
    Podajemy nazwę urządzenia odpowiadającego naszej partycji (np. /dev/hda4 - patrz dodatek Przykładowe nazwy urządzeń w Linuksie).
  4. Inicjalizacja partycji głównej (Linux native)
    Tu także podajemy symbol odpowiedniego urządzenia (np. /dev/hda3). Zostaniemy ostrzeżeni o konieczności usunięcia wszystkich danych z partycji. Po tej operacji musimy zgodzić się na zamontowanie głównego systemu plików (ang. root filesystem) na partycji podstawowej.
  5. Instalacja jądra systemu i modułów
    Zostaniemy zapytani o źródło, z którego chcemy pobrać wspomniane komponenty. Mamy kilka możliwości:
    1. cdrom
      Jeśli napęd nie został wykryty, podajemy symbol reprezentującego go urządzenia (np. /dev/hdc), a następnie katalog z systemem i obrazem dyskietki ratunkowej (Rescue Floppy) znajdujący się na płycie.
    2. /dev/fd0 (pierwsza stacja dysków)
    3. /dev/fd1 (druga stacja dysków)

      W obu przypadkach musimy dysponować obrazami trzech "Driver Floppies" - driver-1.bin, driver-2.bin i driver-3.bin. Znajdują się one w katalogach disks-1.20 i disks-1.44 (zależnie od rodzaju dyskietek - stąd właśnie rozróżnienie na pierwszą stację zwykle związaną z dyskietkami 3,5 i drugą obsługującą format dyskietek 5,25). Wcześniej powinniśmy je nagrać za pomocą rawrite2 (tak jak to zostało opisane w części Start instalatora). Nie należy też zapominać o potrzebnej w trakcie instalacji dyskietce ratunkowej.

    4. harddisk (partycja na dysku twardym)
      Powinniśmy podać symbol partycji oraz informacje konieczne do zlokalizowania na niej jądra i sterowników.
    5. mounted (poprzednio zamontowany system plików)
      Tak jak w poprzednim przypadku, należy podać miejsce gdzie znajdują się odpowiednie moduły.
    6. nfs (Network File System)
      Interfejsy sieciowe muszą być obsługiwane przez standartowe jądro. Dobrze jest wcześniej zainteresować się konfiguracją sieci (punkt 7), a dopiero później przejść do tej opcji. Musimy podać adres serwera NFS oraz ścieżkę do plików wymaganych przez program.
    7. network (instalacja przez sieć)
      Tutaj także musimy wcześniej skonfigurować sieć. Następnie podajemy adres serwera FTP i ścieżkę.
  6. Konfiguracja modułów
    Przechodzimy do jednego z najważniejszych punktów instalacji. Wiedząc wystarczająco dużo o swoim sprzęcie, powinniśmy wybrać te sterowniki urządzeń, które będą nam rzeczywiście potrzebne. Oczywiście, ustawienia nie są ostateczne - możemy je później zmieniać na przykład za pomocą programu modconf (lub ponownej kompilacji jądra systemu). Dostępne części to:
    1. block devices - Sterowniki dysków i napędów;
    2. cdrom - Sterowniki do różnych rodzajów napędów CD;
    3. fs - Włączanie obsługi innych systemów plików;
    4. ipv4 - Specjalne opcje protokołu IP;
    5. ipv6 - Opcje protokołu IP w wersji 6;
    6. misc - Dużo różnych modułów dotyczących urządzeń peryferyjnych takich jak np. karty dźwiękowe;
    7. net - Protokoły i karty sieciowe;
    8. SCSI - Urządzenia SCSI;
    9. video - Moduły związane z systemem Video4Linux;
  7. Konfiguracja sieci
    Nawet jeśli nie zamierzamy wykorzystywać naszego Debiana w sieci LAN lub łączyć się z Internetem, musimy ustawić niektóre z poniższych opcji.
    1. nazwa komputera
      Dowolna nazwa, za pomocą której będzie identyfikowany nasz komputer (tu mamy całkowicie wolną rękę - naturalnie nie może zawierać spacji ani znaków innych niż alfanumeryczne).

      Jeśli nie posiadamy karty sieciowej, możemy pominąć dalszą konfigurację. Instalator sam poinformuje nas o niewykryciu interfejsów sieciowych i zaproponuje przejście do innych ustawień. Gdy jednak na pytanie o połączenie z siecią (nie chodzi tu oczywiście o połączenie modemowe - w takim przypadku należy odpowiedzieć Nie) odpowiemy twierdząco, czeka nas jeszcze kilka dodatkowych kroków.

    2. adres IP
      Adres IP komputera w sieci.
    3. maska podsieci
      Maska podsieci.
    4. adres IP bramki/routera
      Adres IP domyślnego routera w naszej sieci.
    5. nazwa domeny
      Możemy wypełnić to pole nazwą domeny przypisanej do naszej sieci (nie jest to konieczne).
    6. serwery nazw
      Do trzech adresów IP (oddzielonych spacjami) używanych serwerów DNS.

      Dane można później skorygować w skryptach startowych (/etc/init.d/network) oraz plikach /etc/hosts i /etc/resolv.conf.

  8. Instalacja systemu podstawowego (Base System)
    Również tutaj musimy podać nośnik instalacyjny (wybór mamy taki sam jak w przypadku instalacji jądra - patrz Instalacja jądra systemu i modułów). Potrzebne będą także informacje konieczne do zlokalizowania pliku base2_2.tgz zawierającego system (znajduje się na pierwszej płycie CD). Wyjątkiem są naturalnie dyskietki - w katalogach disks-1.44 i disks-1.20 mamy przygotowane obrazy w formacie base-<numer>.bin, gdzie <numer>, to numer dyskietki - w przypadku dyskietek 1,44 MB tych ostatnich jest 10, natomiast gdy zamierzamy stosować dyskietki 5,25 cala będzie ich aż 12.
  9. Konfiguracja systemu
    Chodzi przede wszystkim o ustawienie strefy czasowej lub państwa, w którym się znajdujemy. Myślę, że nie sprawi to kłopotów - wystarczy znaleźć po lewej stronie Poland albo po prawej Europe a później Warsaw. Ze względu na obowiązujące w naszym kraju zmiany czasu polecam to pierwsze rozwiązanie. Później zostaniemy zapytani, czy chcemy ustawić czas GMT czy może wolimy pozostać przy czasie lokalnym (local time). Odpowiadamy Tak - chcę zmiany na GMT tylko wtedy, gdy posiadamy na naszym komputerze wyłącznie systemy UNIX-owe (należy do nich Linux, czyli również Debian GNU/Linux). W przeciwnym razie trzeba pozostać przy local time.
  10. Start Linuksa bezpośrednio z dysku twardego
    Zaznaczajmy tę opcję zazwyczaj wtedy, gdy jedynym systemem w naszym komputerze będzie właśnie Debian GNU/Linux. W przeciwnym razie nie będziemy mogli korzystać z innych, ponieważ partycja podstawowa (Linux native) będzie pełniła rolę partycji startowej. Dużo lepszym rozwiązaniem są menedżery startu takie jak np. LILO (LInux LOader), pozwalające na uruchomienie Linuksa bez pomocy dyskietki ratunkowej, a jednocześnie zapewniające dostęp do innych systemów operacyjnych znajdujących się na naszych dyskach. Później możemy np. umieścić LILO w pierwszym sektorze partycji linuksowej (zgodnie z poniższym opisem), jednak na razie bezpieczniejsze jest korzystanie z dyskietki systemowej.

    Konfiguracja LILO (LInux LOader)
    LILO to tak zwany menedżer startu - za jego pomocą możemy uruchamiać kilka różnych systemów operacyjnych bez użycia dyskietek systemowych i startowych CD-ROM-ów. W Debianie 2.2 powinniśmy zainstalować pakiet lilo (sekcja base). W /usr/doc/lilo oraz na stronach lilo(8) i lilo.conf(5), a także w pakiecie lilo-doc znajduje się obszerna dokumentacja. Plik konfiguracyjny to /etc/lilo.conf i na jego przykładzie można omówić odpowiednie ustawienia (listing 1). Po dokonaniu zmian, jako użytkownik root wpisujemy w wierszu poleceń lilo i tym sposobem zapisujemy zmiany w sektorze startowym (boot) dysku. Należy pamiętać (jeśli LILO jest zainstalowane w MBR - Master Boot Record), że takie systemy operacyjne jak Windows 95 po ponownej instalacji nadpisują ustawienia lilo (zamazując zawartość boot sektora). Gdy tak się stanie, należy uruchomić Linuksa z dyskietki startowej a następnie wywołać program /sbin/lilo (wpisując lilo).

  11. Tworzenie dyskietki systemowej
    Dyskietka systemowa jest niezbędna. Nawet jeśli zamierzamy uruchamiać system z dysku twardego (za pomocą np. menadżera startu), kiedy coś pójdzie nie tak zawsze warto mieć ją pod ręką. Również w przypadku zapisania wcześniej spełniającej te same funkcje dyskietki startowej (Rescue Floppy), nie należy tej opcji pomijać.

    Dalej mamy jeszcze opcje dotyczące kontroli wcześniejszych ustawień ("Przejrzyj tablicę partycji", "Restart instalatora"), konfiguracji obsługi PCMIA, a także uruchomienia powłoki (co nie jest raczej potrzebne, skoro możemy ją wywołać niezależnie od procesu instalacyjnego - zobacz początek rozdziału). Jeśli nie chcemy korzystać z tych dodatkowych opcji, pozostaje nam tylko Reboot the System - powodzenia! (nie zapomnijmy przywrócić ustawień First Boot Device w BIOS-ie - to bardzo częste przeoczenie).

  12. Pozostałe składniki
    Przechodzimy do ostatniego etapu instalacji - tutaj nie powinno już być żadnych problemów.
    1. Hasła kodowane algorytmem MD5?
      Odpowiedź twierdząca pozwoli nam na ustawianie haseł dłuższych niż 8 znaków i kodowanych trudniejszym do złamania metodą brute force. Mając na uwadze bezpieczeństwo, radzę odpowiedzieć Tak.
    2. Obsługa shadowingu haseł (Shadow Password Support)?
      Zamiast w dostępnym do czytania dla wszystkich pliku /etc/passwd, zakodowane hasła będą przechowywane w /etc/shadow, do którego dostęp ma tylko root i członkowie grupy shadow. Ze względów bezpieczeństwa odpowiedź na to pytanie powinna zawsze brzmieć Tak.
    3. Hasło superużytkownika
      Ustawiamy hasło użytkownika root. Na początek może być dowolne, radziłbym jednak pamiętać o wymogach bezpieczeństwa (opisujemy je dokładniej w artykule Debian GNU/Linux - bezpieczna stacja robocza). Najlepiej na początku zapisać wprowadzone hasło (zapomnienie hasła to nie koniec świata, niemniej sytuacja byłaby nieco kłopotliwa) - później możemy oczywiście wszystko zmienić.
    4. Stworzenie zwykłego użytkownika
      Za jego pomocą będziemy korzystać z systemu i wykonywać zwykłe czynności nie wymagające przywilejów. (Powód takiego postępowania również został opisany w artykule o bezpieczeństwie.) Musimy podać nazwę (login - od 2 do 8 znaków alfanumerycznych) i hasło (może zawierać wszystkie znaki z "dolnej połowy" ASCII).
    5. Usunięcie obsługi PCMIA
      Jeśli nie korzystamy ze złącza PCMIA, to możemy w tym momencie usunąć jego obsługę. Przyspieszy i ułatwi to znacznie późniejszą pracę z systemem.
    6. Profile instalacyjne i pozostałe pakiety
      Ostatnia faza procesu instalacyjnego - dodanie pakietów nie będących częścią systemu podstawowego. Pierwszą rzeczą, o którą zapyta nas program będzie rodzaj nośnika instalacyjnego - do wyboru mamy cdrom, http, ftp i filesystem (inny system plików). Możemy też ręcznie skonfigurować plik /etc/apt/sources.list, tak żeby zawierał odpowiednie ścieżki (później więcej informacji można znaleźć na stronie sources.list(5)). Podobnie jak w przypadku jądra i modułów oraz systemu podstawowego, także tu musimy podać potrzebne do zlokalizowania pakietów informacje. Wybieramy rodzaj instalacji. W przypadku simple będziemy mogli podać zestawy pakietów, a resztą zajmie się program APT. Gdy wybierzemy advanced, musimy liczyć się z niespodziankami, gdyż ciężar instalacji przejmie na siebie narzędzie o nazwie dselect. Nawet doświadczonym użytkownikom może sprawiać kłopoty - nie jest tak wygodny jak APT, ale za to mamy możliwość bardziej wnikliwego obserwowania przebiegu całego procesu. Więcej informacji o programie dselect znajdziemy w dokumencie dselect-beginner (znajduje się na pierwszej płycie w katalogu install/documentation). Na początek jednak polecam simple - później możemy doinstalować interesujące nas programy przy użyciu dpkg.
    7. Logowanie
      Teraz możemy zalogować się w systemie na konto wcześniej stworzonego użytkownika lub jako root. To już koniec procesu instalacyjnego - mam nadzieję, że przebiegł bez kłopotów, a ten artykuł służył Czytelnikowi cenną pomocą.

Dziękuję Michałowi Piskadło za udostępnienie sprzętu.

Przykładowe nazwy urządzeń w Linuksie (Dodatek)

/dev/hda - pierwszy dysk IDE
/dev/hdb - drugi dysk IDE
/dev/hdc - trzeci dysk IDE (zwykle IDE CD-ROM)

/dev/hda3 - trzecia partycja pierwszego dysku
/dev/hdb1 - pierwsza partycja drugiego dysku

/dev/sda - pierwszy dysk SCSI
/dev/sdb - drugi dysk SCSI

/dev/sda2 - druga partycja pierwszego dysku (SCSI)

/dev/fd0 - pierwsza stacja dysków
/dev/fd1 - druga stacja dysków

/dev/lp0 - pierwszy port równoległy (drukarki) (LPT1)
/dev/lp1 - drugi port równoległy (na niektórych maszynach może to być właśnie LPT1)

/dev/psaux - port PS/2

/dev/js0 - joystick 1
/dev/js1 - joystick 2

/dev/ttyS0 - port szeregowy COM1
/dev/ttyS1 - port szeregowy COM2
/dev/ttyS2 - port szeregowy COM3

/dev/tty0 - pierwsza konsola użytkownika root
/dev/tty1 - pierwszy wirtualny terminal (konsola)
/dev/tty6 - szósty wirtualny terminal

/dev/ttyp1 - pierwszy pseudoterminal
/dev/ttyp4 - czwarty pseudoterminal

Więcej informacji na stronie podręcznikowej MAKEDEV(8).