diff options
Diffstat (limited to 'polish/international/Polish/instalacja_potato.wml')
| -rw-r--r-- | polish/international/Polish/instalacja_potato.wml | 520 |
1 files changed, 520 insertions, 0 deletions
diff --git a/polish/international/Polish/instalacja_potato.wml b/polish/international/Polish/instalacja_potato.wml new file mode 100644 index 00000000000..49168f60ecc --- /dev/null +++ b/polish/international/Polish/instalacja_potato.wml @@ -0,0 +1,520 @@ +#use wml::debian::template title="Instalacja Potato" NOHEADER="yes" + +<h2>Instalujemy Potato</h2> + +<h3>Wymagania sprzętowe i programowe</h3> + +<p>Debiana 2.2 możemy zainstalować na następujących architekturach: i386 +(Intel x86), Motorola 680x0 (czyli m.in. Atari, Amiga i Macintosh), Alpha (DEC), +Sun SPARC oraz PowerPC. W tym artykule opiszemy instalację na platformie i386. +Bardziej szczegółowe informacje dotyczące innych konfiguracji znajdziemy w +plikach pomocy na płycie CD. + +<p>Musimy posiadać procesor szybszy od 286 (niekoniecznie produkcji Intela - +obsługiwane są także m.in. Cyrix oraz AMD), kartę graficzną kompatybilną z VGA, +minimum 45 MB miejsca na dysku twardym (na rozsądną liczbę aplikacji, system +X Window i kilka bibliotek potrzeba co najmniej 300 MB, a na w miarę kompletną +instalację - około 800 MB; najlepiej jednak zarezerwować sobie 1,1 - 1,2 GB) +oraz nie mniej niż 8 MB pamięci RAM. Wyczerpującą listę obsługiwanego sprzętu +znajdziemy w dokumencie <i>Linux Hardware Compatibility HOWTO</i> +(<a href="http://www.linuxdoc.org/HOWTO/Hardware-HOWTO.html">http://www.linuxdoc.org/HOWTO/Hardware-HOWTO.html</a>). + +<h3>Kopie zapasowe i inne środki ostrożności</h3> + +<p>Zanim rozpoczniemy dzielenie dysku na partycje oraz sam proces instalacji, +należy koniecznie pomyśleć o zabezpieczeniu narażonych na zniszczenie danych. +Pomyłka może nas wiele kosztować. Istnieje także prawdopodobieństw (choć raczej +niewielkie) wystąpienia błędu nie z naszej winy. Wykonanie kopii zapasowych jest +bardzo istotne: czy to na innym dysku, czy na dyskietkach; czy to wszystkiego +czy tylko najważniejszych plików - zależy od tego, jak ważne są znajdujące się w +komputerze dane. Należy też mieć pod ręką CD-ROM albo dyskietkę systemową - +nigdy nie wiadomo, czy po złym ustawieniu nie będziemy musieli wyczyścić sektora +startowego dysku - a to możliwe jest tylko wtedy, gdy uda nam się wystartować +jakikolwiek system operacyjny. + +<h3>Przygotowanie partycji</h3> + +<p>Jeśli zamierzamy zainstalować naszego Linuksa na oddzielnym dysku lub mamy +już przygotowaną do zapisania partycję (o odpowiednich rozmiarach), możemy +pominąć ten rozdział. Problem pojawia się, kiedy posiadamy już jakiś system +operacyjny (DOS, Windows 95/98, Windows NT, OS/2, FreeBSD, MacOS, Solaris lub +inny) i z zajmowanego przez niego obszaru zamierzamy wydzielić miejsce (czyli +stworzyć nową partycję). Wiąże się to zazwyczaj ze zniszczeniem znajdujących się +na nim danych - chyba że posiadamy komercyjny program <tt>Partition Magic</tt>, +za pomocą którego "bezboleśnie" podzielić można nawet tzw. rozszerzone +partycje DOS. Jeśli nie stać nas na zakup programu, możemy posłużyć się jeszcze +innym rozwiązaniem. Program FIPS - czyli <i>First nondestructive Interactive +Partition Splitting</i> - w wersji 2.0 znajduje się na pierwszym instalacyjnym +krążku. Całkowicie darmowy, potrafi dzielić partycje DOS (używane przez MS-DOS, +Windows 3.1 i starsze wersje Windows 95) i Win32 (Windows 95 i 98) z systemami +plików FAT16 i FAT32. Nie będzie on jednak działał, jeśli nasz dysk ma ich już +cztery partycje - dla nowo tworzonej części potrzebuje jeszcze jednego wolnego +miejsca w tablicy partycji. Przed rozpoczęciem dzielenia zalecam zapoznanie się +z dokumentacją programu. Poniższy opis powinien pomóc uniknąć pomyłki. + +<p>Zakładam, że kopia zapasowa została już zrobiona. Więc do dzieła! Najpierw +musimy sprawdzić, czy dysk nie zawiera błędów mogących przeszkodzić w pomyślnym +zakończeniu operacji. W tym celu uruchamiamy (w systemie DOS lub Windows) +<tt>CHKDSK</tt>, <tt>SCANDISK</tt>, <tt>Norton Disk Doctor</tt> lub inne podobne +narzędzie. Jeśli partycja nie zawiera błędów, możemy przystąpić do tworzenia +dyskietki startowej. W systemie DOS robimy to poleceniem <tt>sys a:</tt> lub +<tt>format a:/s</tt>; w przypadku Windows NT i OS/2 także istnieją odpowiednie +polecenia. Następnie kopiujemy na nią pliki <tt>RESTORRB.EXE</tt>, +<tt>FIPS.EXE</tt> i <tt>ERRORS.TXT</tt>. Oczywiście, możemy uruchomić FIPS-a +bezpośrednio z dysku twardego (czasem jest to jedyne wyjście, gdy system nie +chce startować z dyskietki) lecz będzie to raczej ryzykowne. Na razie jednak +spróbujmy bezpieczniejszego sposobu. Najpierw defragmentujemy dysk. Do tego celu +należy użyć dosowego programu <tt>defrag</tt> lub standardowych narzędzi +windowsowych. Problemy, jakie podczas tej operacji możemy napotkać opisane są +szerzej w dokumentacji. Próbujemy uruchomić system z dyskietki (pamiętajmy o +odblokowaniu możliwości jej zapisu, bo w razie niepowodzenia tworzone są kopie +sektorów i należy zostawić szansę odtworzenia z nośnika oryginalnej konfiguracji +- służy do tego właśnie restorrb). Kiedy wszystko pójdzie dobrze, wpisujemy +<tt>fips</tt> (lub <tt>a:\fips</tt>) i możemy przystąpić do partycjonowania. +W każdej chwili możemy opuścić menu za pomocą kombinacji klawiszy <tt>CTRL-C</tt>. +Najpierw program wykrywa zainstalowane dyski - gdy posiadamy więcej niż jeden, +musimy określić który będzie partycjonowany. Następnie FIPS czyta sektor startowy +(boot) i pokazuje tablicę partycji. Jeśli partycji jest więcej niż jedna, +zostaniemy zapytani którą chcemy dzielić. Po wyświetleniu różnych informacji +sektora startowego i sprawdzeniu ewentualnych błędów (ostatni cylinder musi być +wolny, inaczej nie będziemy mogli przeprowadzić zmian) program zapyta o numer +cylindra, od którego ma się zaczynać nowa partycja. Jeśli uważnie przyjrzeliśmy +się tablicy partycji, nie powinno być problemów z obliczeniem cylindra początkowego. +Poza tym rozmiar obu nowopowstałych części jest na bieżąco pokazywany. Za pomocą +kursorów możemy ustawić zarówno numer cylindra (lewo/prawo) jak i określać co ile +jednostek ma się on zmieniać (góra/dół). Po naciśnięciu <tt>ENTER</tt> otrzymamy +nową tablicę partycji - wprowadzając <tt>y</tt> zatwierdzamy zmiany; sprawdzenia +możemy dokonać wciskając klawisz <tt>c</tt>. Po zakończeniu działania programu +należy poczekać kilka sekund, a następnie zrestartować komputer. Będąc z powrotem +w DOS-ie, dobrze jest sprawdzić obie partycje (dzieloną i nowo powstałą) jednym z +wymienionych wcześniej narzędzi diagnostycznych. + +<h3>Start instalatora</h3> + +<p>Mamy do dyspozycji kilka możliwości pobrania systemu. Wybór nośnika zależy +tylko od nas. Podstawowe cztery sposoby to: dyskietki, płyta CD, dysk twardy +albo instalacja przez sieć. Poszczególne sposoby omówimy w dalszej części +artykułu. Tymczasem jednak musimy w ogóle uruchomić program instalacyjny. W tym +celu możemy posłużyć się dyskietką, płytą CD lub innym systemem plików. + +<ol> +<li><b>CD-ROM</b><br> +Jeśli BIOS obsługuje opcję startu systemu z płyty CD, a jednocześnie posiadamy +odpowiednio przygotowaną płytkę (pierwsza płyta dołączona do tego numeru +LinuxPlus Extra), obejdziemy się bez dyskietek. Wkładamy CD-ROM do czytnika, +restartujemy system, a w BIOS-ie zmieniamy pierwsze urządzenie, z którego ma się +ładować system operacyjny na CD-ROM. Teraz możemy już przejść do następnego +rozdziału. +<p>Alternatywna metoda polega na uruchomieniu pod DOS-em skryptu +<tt>boot.bat</tt> znajdującego się w katalogu <tt>\install</tt> na pierwszej +płycie. Może to być pomocne, gdy program instalacyjny mimo wszystko nie chce +wystartować po zmianach w konfiguracji. + +<li><b>partycja DOS</b><br> +Możemy rozpocząć instalację z systemu DOS. W tym celu musimy: + +<ol class="withlalpha"> +<li>Skopiować (z płyty lub mirrora FTP Debiana) następujące pliki na naszą +partycję: +<dl> +<dt> + <tt>disks-1.20/rescue.bin</tt>, <tt>disks-1.20/safe/rescue.bin</tt>, +</dt> +<dt> + <tt>disks-1.44/rescue.bin</tt>, <tt>disks-1.44/safe/rescue.bin</tt>, +</dt> +<dt> + <tt>disks-2.88/rescue.bin</tt>, <tt>disks-1.20/root.bin</tt>, + <tt>disks-1.44/root.bin</tt>, +</dt> +<dt> + <tt>drivers.tgz</tt>, <tt>base2_2.tgz</tt>, <tt>linux</tt>, + <tt>install.bat</tt> i <tt>loadlin.exe</tt> +</dt> +</dl> + +<li>Uruchomić system DOS bez dodatkowych sterowników (należy w odpowiednim +momencie nacisnąć <tt>F8</tt>), + +<li>Uruchomić plik <tt>install.bat</tt>. + +</ol> + +<li><b>partycja z systemem plików ext2fs (Linux) lub Minix</b><br> +Możliwa jest także instalacja z poziomu systemów plików Linuksa lub Miniksa. Nie +będziemy jej tutaj omawiali, zainteresowanych odsyłam do plików pomocy +znajdujących się na płycie CD. + +<li><b>Dyskietka</b><br> +W każdym innym przypadku musimy użyć dyskietek. Ich obrazy zapiszemy za pomocą +programu <tt>rawrite2</tt> (<tt>\tools\rawrite2</tt> na pierwszej płycie). Po +włożeniu do stacji czystej i sformatowanej wcześniej dyskietki, rozpakowaniu +archiwum i skopiowaniu programu na dysk, pod DOS-em wpisujemy: + +<p><tt>rawrite2 -f <obraz> -d <dysk></tt> + +<p>Gdzie <obraz;> to lokalizacja pliku z obrazem, a <dysk> to <tt>a:</tt> albo +<tt>b:</tt> zależnie od oznaczenia napędu dyskietek. + +<p>Potrzebujemy jeszcze tylko "dyskietki ratunkowej" (przy założeniu, +że resztę systemu doinstalujemy z CD), z której również później możemy +uruchamiać Debiana. Jej obraz to <tt>\disks-1.44\rescue.bin</tt> na pierwszej +płycie CD-ROM. Po udanym zapisie restartujemy komputer, zmieniamy odpowiednio +ustawienia BIOS (tak by system ładowany był z dyskietki) i czekamy na znak +<tt>boot:</tt>. + +<p>Oczywiście, możemy używać dyskietek innego formatu niż 3,5-calowe. +Odpowiednie pliki znajdują się w katalogach <tt>disks-1.20</tt> (dyskietki 5.25) +i <tt>disks-2.88</tt>. + +<p>Po wykryciu i pomyślnym załadowaniu instalatora powinniśmy zobaczyć znak +zachęty <tt>boot:</tt>. Gdy naciśniemy <<tt>ENTER</tt>>, zaakceptujemy +domyślne ustawienia uruchamiania (co dla początkujących i w przypadku posiadania +typowego sprzętu jest postępowaniem zalecanym). Szczegółową listę parametrów, +które możemy w tym momencie ustawić można znaleźć w dokumencie <i>BootPrompt +HOWTO</i> (<a href="http://www.linuxdoc.org/HOWTO/BootPrompt-HOWTO.html"> +http://www.linuxdoc.org/HOWTO/BootPrompt-HOWTO.html</a>). Pomoc i dodatkowe +informacje dostępne są po naciśnięciu <<tt>F1</tt>>. + +</ol> + +<h3>Instalacja i konfiguracja systemu podstawowego (Base System)</h3> + +<p>Uruchamia się program instalacyjny. Graficzny interfejs powinien dobrze +spełniać swoje zadanie i ułatwiać nam orientację. Poruszamy się za pomocą +kursorów (góra/dół) oraz tabulatora (<<tt>TAB</tt>>), zmiany zatwierdzamy +klawiszem <<tt>ENTER</tt>>. W każdej chwili możemy też przełączyć się do +trybu konsolowego kombinacją <<tt>ALT+F2</tt>>. + +<h3>Etapy instalacji</h3> + +<ol> +<li><b>Konfiguracja układu klawiatury</b><br> +Musimy wybrać odpowiedni układ klawiatury. Później ustawienia te możemy dowolnie +zmienić (służy do tego polecenie <tt>kbdconfig</tt>). Dlatego też proponuję +zdecydować się na początek na <tt>qwerty/us</tt>, gdyż układ polski +(<tt>qwerty/pl</tt>) możemy uaktywnić po zainstalowaniu wymaganych fontów. + +<li><b>Partycjonowanie dysku</b><br> +Teraz za pomocą programu <tt>cfdisk</tt> należy stworzyć odpowiednią partycję, +czyli <b>Linux native</b> oraz opcjonalnie partycję wymiany (<b>Linux swap</b>). +Użyjemy do tego wcześniej wygospodarowanego miejsca (patrz <i>Przygotowanie +partycji</i>). Pojawi się ekran, na którym będziemy mogli obejrzeć aktualny +podział dysku (jeśli mamy ich kilka, program wcześniej pozwoli nam wybrać +odpowiedni napęd). Możemy teraz skasować utworzoną wcześniej FIPS-em lub innym +narzędziem "wydzieloną" część (jeśli jeszcze tego nie zrobiliśmy). +Wybieramy <b>New</b>, aby utworzyć nową partycję główną (<b>Primary</b>). +Zakładam, że nie mamy jeszcze Linuksa i co za tym idzie innych partycji z +systemem plików ext2. Wybierając wielkość partycji podstawowej, trzeba wziąć pod +uwagę przyszły rozmiar ewentualnej partycji wymiany - nie wciskajmy od razu +<tt><ENTER</tt>> - zostawmy trochę miejsca. Ile? Oczywiście, nie musimy +tworzyć w ogóle partycji wymiany (chyba, że mamy mniej niż 14 MB RAM), jednak w +celu zapewnienia naszemu systemowi odpowiedniej ilości pamięci wirtualnej jest +to raczej wskazane. Tradycyjnie zaleca się, aby partycja wymiany była dwa razy +większa od pojemności pamięci RAM w systemie (np. gdy mamy 32 MB RAM, ma ona +wynosić 64 MB). Jednak tworzenie partycji wymiany o pojemności wyższej niż 100 +MB mija się z celem (jeśli mamy 128 MB RAM lub więcej, to po prostu zostawmy ją +na poziomie 100 MB). Kiedy już się zdecydujemy, ponownie wybieramy <b>New</b>, +podajmy rozmiar i określmy <b>Type</b> jako <b>Linux swap</b>, czyli numer 82. +Wszystko jeszcze raz sprawdzamy (pomyłki nie dałoby się naprawić!) i zapisujemy +zmiany. + +<li><b>Inicjalizacja partycji wymiany (Linux swap)</b><br> +Podajemy nazwę urządzenia odpowiadającego naszej partycji (np. +<tt>/dev/hda4</tt> - patrz dodatek <i>Przykładowe nazwy urządzeń w +Linuksie</i>). + +<li><b>Inicjalizacja partycji głównej (Linux native)</b><br> +Tu także podajemy symbol odpowiedniego urządzenia (np. <tt>/dev/hda3</tt>). +Zostaniemy ostrzeżeni o konieczności usunięcia wszystkich danych z partycji. Po +tej operacji musimy zgodzić się na zamontowanie głównego systemu plików (ang. +<i>root filesystem</i>) na partycji podstawowej. + +<li><b>Instalacja jądra systemu i modułów</b><br> +Zostaniemy zapytani o źródło, z którego chcemy pobrać wspomniane komponenty. +Mamy kilka możliwości: + +<ol class="withlalpha"> +<li><b>cdrom</b><br> +Jeśli napęd nie został wykryty, podajemy symbol reprezentującego go urządzenia +(np. <tt>/dev/hdc</tt>), a następnie katalog z systemem i obrazem dyskietki +ratunkowej (<i>Rescue Floppy</i>) znajdujący się na płycie. + +<li><b><tt>/dev/fd0</tt></b> (pierwsza stacja dysków) + +<li><b><tt>/dev/fd1</tt></b> (druga stacja dysków) +<p>W obu przypadkach musimy dysponować obrazami trzech "Driver +Floppies" - <tt>driver-1.bin</tt>, <tt>driver-2.bin</tt> i +<tt>driver-3.bin. Znajdują się one w katalogach disks-1.20 i disks-1.44</tt> +(zależnie od rodzaju dyskietek - stąd właśnie rozróżnienie na pierwszą stację +zwykle związaną z dyskietkami 3,5 i drugą obsługującą format dyskietek 5,25). +Wcześniej powinniśmy je nagrać za pomocą <tt>rawrite2</tt> (tak jak to zostało +opisane w części <i>Start instalatora</i>). Nie należy też zapominać o +potrzebnej w trakcie instalacji dyskietce ratunkowej. + +<li><b>harddisk</b> (partycja na dysku twardym)<br> +Powinniśmy podać symbol partycji oraz informacje konieczne do zlokalizowania na +niej jądra i sterowników. + +<li><b>mounted</b> (poprzednio zamontowany system plików)<br> +Tak jak w poprzednim przypadku, należy podać miejsce gdzie znajdują się +odpowiednie moduły. + +<li><b>nfs</b> (<i>Network File System</i>)<br> +Interfejsy sieciowe muszą być obsługiwane przez standartowe jądro. Dobrze jest +wcześniej zainteresować się konfiguracją sieci (punkt 7), a dopiero później +przejść do tej opcji. Musimy podać adres serwera NFS oraz ścieżkę do plików +wymaganych przez program. + +<li><b>network</b> (instalacja przez sieć)<br> +Tutaj także musimy wcześniej skonfigurować sieć. Następnie podajemy adres +serwera FTP i ścieżkę. + +</ol> + +<li><b>Konfiguracja modułów</b><br> +Przechodzimy do jednego z najważniejszych punktów instalacji. Wiedząc +wystarczająco dużo o swoim sprzęcie, powinniśmy wybrać te sterowniki urządzeń, +które będą nam rzeczywiście potrzebne. Oczywiście, ustawienia nie są ostateczne +- możemy je później zmieniać na przykład za pomocą programu <tt>modconf</tt> +(lub ponownej kompilacji jądra systemu). Dostępne części to: +<ol class="withlalpha"> +<li><b>block devices</b> - Sterowniki dysków i napędów; + +<li><b>cdrom</b> - Sterowniki do różnych rodzajów napędów CD; + +<li><b>fs</b> - Włączanie obsługi innych systemów plików; + +<li><b>ipv4</b> - Specjalne opcje protokołu IP; + +<li><b>ipv6</b> - Opcje protokołu IP w wersji 6; + +<li><b>misc</b> - Dużo różnych modułów dotyczących urządzeń peryferyjnych takich +jak np. karty dźwiękowe; + +<li><b>net</b> - Protokoły i karty sieciowe; + +<li><b>SCSI</b> - Urządzenia SCSI; + +<li><b>video</b> - Moduły związane z systemem Video4Linux; + +</ol> + +<li><b>Konfiguracja sieci</b><br> +Nawet jeśli nie zamierzamy wykorzystywać naszego Debiana w sieci LAN lub łączyć +się z Internetem, musimy ustawić niektóre z poniższych opcji. + +<ol class="withlalpha"> +<li><b>nazwa komputera</b><br> +Dowolna nazwa, za pomocą której będzie identyfikowany nasz komputer (tu mamy +całkowicie wolną rękę - naturalnie nie może zawierać spacji ani znaków innych +niż alfanumeryczne). +<p>Jeśli nie posiadamy karty sieciowej, możemy pominąć dalszą konfigurację. +Instalator sam poinformuje nas o niewykryciu interfejsów sieciowych i +zaproponuje przejście do innych ustawień. Gdy jednak na pytanie o połączenie z +siecią (nie chodzi tu oczywiście o połączenie modemowe - w takim przypadku +należy odpowiedzieć <b>Nie</b>) odpowiemy twierdząco, czeka nas jeszcze kilka +dodatkowych kroków. + +<li><b>adres IP</b><br> +Adres IP komputera w sieci. + +<li><b>maska podsieci</b><br> +Maska podsieci. + +<li><b>adres IP bramki/routera</b><br> +Adres IP domyślnego routera w naszej sieci. + +<li><b>nazwa domeny</b><br> +Możemy wypełnić to pole nazwą domeny przypisanej do naszej sieci (nie jest to +konieczne). + +<li><b>serwery nazw</b><br> +Do trzech adresów IP (oddzielonych spacjami) używanych serwerów DNS. +<p>Dane można później skorygować w skryptach startowych +(<tt>/etc/init.d/network</tt>) oraz plikach <tt>/etc/hosts</tt> i +<tt>/etc/resolv.conf</tt>. + +</ol> + +<li><b>Instalacja systemu podstawowego (Base System)</b><br> +Również tutaj musimy podać nośnik instalacyjny (wybór mamy taki sam jak w +przypadku instalacji jądra - patrz <i>Instalacja jądra systemu i modułów</i>). +Potrzebne będą także informacje konieczne do zlokalizowania pliku +<tt>base2_2.tgz zawierającego system</tt> (znajduje się na pierwszej płycie CD). +Wyjątkiem są naturalnie dyskietki - w katalogach <tt>disks-1.44</tt> i +<tt>disks-1.20</tt> mamy przygotowane obrazy w formacie +<tt>base-<numer>.bin</tt>, gdzie <numer>, to numer dyskietki - w +przypadku dyskietek 1,44 MB tych ostatnich jest 10, natomiast gdy zamierzamy +stosować dyskietki 5,25 cala będzie ich aż 12. + +<li><b>Konfiguracja systemu</b><br> +Chodzi przede wszystkim o ustawienie strefy czasowej lub państwa, w którym się +znajdujemy. Myślę, że nie sprawi to kłopotów - wystarczy znaleźć po lewej +stronie <b>Poland</b> albo po prawej <b>Europe</b> a później <b>Warsaw</b>. Ze +względu na obowiązujące w naszym kraju zmiany czasu polecam to pierwsze +rozwiązanie. Później zostaniemy zapytani, czy chcemy ustawić czas GMT czy może +wolimy pozostać przy czasie lokalnym (<b>local time</b>). Odpowiadamy <b>Tak - +chcę zmiany na GMT</b> tylko wtedy, gdy posiadamy na naszym komputerze wyłącznie +systemy UNIX-owe (należy do nich Linux, czyli również Debian GNU/Linux). W +przeciwnym razie trzeba pozostać przy <b>local time</b>. + +<li><b>Start Linuksa bezpośrednio z dysku twardego</b><br> +Zaznaczajmy tę opcję zazwyczaj wtedy, gdy jedynym systemem w naszym komputerze +będzie właśnie Debian GNU/Linux. W przeciwnym razie nie będziemy mogli korzystać +z innych, ponieważ partycja podstawowa (Linux native) będzie pełniła rolę +partycji startowej. Dużo lepszym rozwiązaniem są menedżery startu takie jak np. +LILO (<i>LInux LOader</i>), pozwalające na uruchomienie Linuksa bez pomocy +dyskietki ratunkowej, a jednocześnie zapewniające dostęp do innych systemów +operacyjnych znajdujących się na naszych dyskach. Później możemy np. umieścić +LILO w pierwszym sektorze partycji linuksowej (zgodnie z poniższym opisem), +jednak na razie bezpieczniejsze jest korzystanie z dyskietki systemowej. + +<p><i>Konfiguracja LILO (LInux LOader)</i><br> +LILO to tak zwany menedżer startu - za jego pomocą możemy uruchamiać kilka +różnych systemów operacyjnych bez użycia dyskietek systemowych i startowych +CD-ROM-ów. W Debianie 2.2 powinniśmy zainstalować pakiet <tt>lilo</tt> (sekcja +base). W <tt>/usr/doc/lilo</tt> oraz na stronach <tt>lilo(8)</tt> i +<tt>lilo.conf(5)</tt>, a także w pakiecie <tt>lilo-doc</tt> znajduje się +obszerna dokumentacja. Plik konfiguracyjny to <tt>/etc/lilo.conf</tt> i na jego +przykładzie można omówić odpowiednie ustawienia (listing 1). Po dokonaniu zmian, +jako użytkownik root wpisujemy w wierszu poleceń <tt>lilo</tt> i tym sposobem +zapisujemy zmiany w sektorze startowym (boot) dysku. Należy pamiętać (jeśli LILO +jest zainstalowane w MBR - Master Boot Record), że takie systemy operacyjne jak +Windows 95 po ponownej instalacji nadpisują ustawienia <tt>lilo</tt> (zamazując +zawartość boot sektora). Gdy tak się stanie, należy uruchomić Linuksa z +dyskietki startowej a następnie wywołać program <tt>/sbin/lilo</tt> (wpisując +<tt>lilo</tt>). + +<li><b>Tworzenie dyskietki systemowej</b><br> +Dyskietka systemowa jest niezbędna. Nawet jeśli zamierzamy uruchamiać system z +dysku twardego (za pomocą np. menadżera startu), kiedy coś pójdzie nie tak +zawsze warto mieć ją pod ręką. Również w przypadku zapisania wcześniej +spełniającej te same funkcje dyskietki startowej (Rescue Floppy), nie należy tej +opcji pomijać. + +<p>Dalej mamy jeszcze opcje dotyczące kontroli wcześniejszych ustawień +("<i>Przejrzyj tablicę partycji</i>", "<i>Restart +instalatora</i>"), konfiguracji obsługi PCMIA, a także uruchomienia powłoki +(co nie jest raczej potrzebne, skoro możemy ją wywołać niezależnie od procesu +instalacyjnego - zobacz początek rozdziału). Jeśli nie chcemy korzystać z tych +dodatkowych opcji, pozostaje nam tylko <b>Reboot the System</b> - powodzenia! +(nie zapomnijmy przywrócić ustawień <b>First Boot Device</b> w BIOS-ie - to +bardzo częste przeoczenie). + +<li><b>Pozostałe składniki</b><br> +Przechodzimy do ostatniego etapu instalacji - tutaj nie powinno już być żadnych +problemów. + +<ol> +<li><b>Hasła kodowane algorytmem MD5?</b><br> +Odpowiedź twierdząca pozwoli nam na ustawianie haseł dłuższych niż 8 znaków i +kodowanych trudniejszym do złamania metodą <i>brute force</i>. Mając na uwadze +bezpieczeństwo, radzę odpowiedzieć <b>Tak</b>. + +<li><b>Obsługa shadowingu haseł (Shadow Password Support)?</b><br> +Zamiast w dostępnym do czytania dla wszystkich pliku <tt>/etc/passwd</tt>, +zakodowane hasła będą przechowywane w <tt>/etc/shadow</tt>, do którego dostęp ma +tylko root i członkowie grupy shadow. Ze względów bezpieczeństwa odpowiedź na to +pytanie powinna zawsze brzmieć <b>Tak</b>. + +<li><b>Hasło superużytkownika</b><br> +Ustawiamy hasło użytkownika root. Na początek może być dowolne, radziłbym jednak +pamiętać o wymogach bezpieczeństwa (opisujemy je dokładniej w artykule <a +href="bezpieczny_debian.html">Debian GNU/Linux - bezpieczna stacja robocza</a>). +Najlepiej na początku zapisać wprowadzone hasło (zapomnienie hasła to nie koniec +świata, niemniej sytuacja byłaby nieco kłopotliwa) - później możemy oczywiście +wszystko zmienić. + +<li><b>Stworzenie zwykłego użytkownika</b><br> +Za jego pomocą będziemy korzystać z systemu i wykonywać zwykłe czynności nie +wymagające przywilejów. (Powód takiego postępowania również został opisany w +artykule o bezpieczeństwie.) Musimy podać nazwę (login - od 2 do 8 znaków +alfanumerycznych) i hasło (może zawierać wszystkie znaki z "dolnej +połowy" ASCII). + +<li><b>Usunięcie obsługi PCMIA</b><br> +Jeśli nie korzystamy ze złącza PCMIA, to możemy w tym momencie usunąć jego +obsługę. Przyspieszy i ułatwi to znacznie późniejszą pracę z systemem. + +<li><b>Profile instalacyjne i pozostałe pakiety</b><br> +Ostatnia faza procesu instalacyjnego - dodanie pakietów nie będących częścią +systemu podstawowego. Pierwszą rzeczą, o którą zapyta nas program będzie rodzaj +nośnika instalacyjnego - do wyboru mamy <b>cdrom</b>, <b>http</b>, <b>ftp</b> i +<b>filesystem</b> (inny system plików). Możemy też ręcznie skonfigurować plik +<b>/etc/apt/sources.list</b>, tak żeby zawierał odpowiednie ścieżki (później +więcej informacji można znaleźć na stronie <b>sources.list(5)</b>). Podobnie jak +w przypadku jądra i modułów oraz systemu podstawowego, także tu musimy podać +potrzebne do zlokalizowania pakietów informacje. Wybieramy rodzaj instalacji. W +przypadku simple będziemy mogli podać zestawy pakietów, a resztą zajmie się +program APT. Gdy wybierzemy <b>advanced</b>, musimy liczyć się z +niespodziankami, gdyż ciężar instalacji przejmie na siebie narzędzie o nazwie +<tt>dselect</tt>. Nawet doświadczonym użytkownikom może sprawiać kłopoty - nie +jest tak wygodny jak APT, ale za to mamy możliwość bardziej wnikliwego +obserwowania przebiegu całego procesu. Więcej informacji o programie +<tt>dselect</tt> znajdziemy w dokumencie <tt>dselect-beginner</tt> (znajduje się +na pierwszej płycie w katalogu <tt>install/documentation</tt>). Na początek +jednak polecam <b>simple</b> - później możemy doinstalować interesujące nas +programy przy użyciu <tt>dpkg</tt>. + +<li><b>Logowanie</b><br> +Teraz możemy zalogować się w systemie na konto wcześniej stworzonego użytkownika +lub jako root. To już koniec procesu instalacyjnego - mam nadzieję, że przebiegł +bez kłopotów, a ten artykuł służył Czytelnikowi cenną pomocą. + +</ol> + +</ol> + +<p>Dziękuję Michałowi Piskadło za udostępnienie sprzętu. + +<p><b>Przykładowe nazwy urządzeń w Linuksie (Dodatek)</b> + +<p> +<tt>/dev/hda</tt> - pierwszy dysk IDE<br> +<tt>/dev/hdb</tt> - drugi dysk IDE<br> +<tt>/dev/hdc</tt> - trzeci dysk IDE (zwykle IDE CD-ROM) + +<p> +<tt>/dev/hda3</tt> - trzecia partycja pierwszego dysku<br> +<tt>/dev/hdb1</tt> - pierwsza partycja drugiego dysku + +<p> +<tt>/dev/sda</tt> - pierwszy dysk SCSI<br> +<tt>/dev/sdb</tt> - drugi dysk SCSI + +<p> +<tt>/dev/sda2</tt> - druga partycja pierwszego dysku (SCSI) + +<p> +<tt>/dev/fd0</tt> - pierwsza stacja dysków<br> +<tt>/dev/fd1</tt> - druga stacja dysków + +<p> +<tt>/dev/lp0</tt> - pierwszy port równoległy (drukarki) (LPT1)<br> +<tt>/dev/lp1</tt> - drugi port równoległy (na niektórych maszynach może to być +właśnie LPT1) + +<p> +<tt>/dev/psaux</tt> - port PS/2 + +<p> +<tt>/dev/js0</tt> - joystick 1<br> +<tt>/dev/js1</tt> - joystick 2 + +<p> +<tt>/dev/ttyS0</tt> - port szeregowy COM1<br> +<tt>/dev/ttyS1</tt> - port szeregowy COM2<br> +<tt>/dev/ttyS2</tt> - port szeregowy COM3 + +<p> +<tt>/dev/tty0</tt> - pierwsza konsola użytkownika root<br> +<tt>/dev/tty1</tt> - pierwszy wirtualny terminal (konsola)<br> +<tt>/dev/tty6</tt> - szósty wirtualny terminal + +<p> +<tt>/dev/ttyp1</tt> - pierwszy pseudoterminal<br> +<tt>/dev/ttyp4</tt> - czwarty pseudoterminal + +<p>Więcej informacji na stronie podręcznikowej <tt>MAKEDEV(8)</tt>. + |